ای اهل مدینه فتنه بنیان مکنید
بر آل علی این همه عصیان مکنید
گر لاله نریزید به تابوت حسن
شرمی ز رسول، تیر باران نکنید
شمارش مناقب هیچیک از اهل بیت عصمت علیهم السلام ممکن نیست. در زیارت جامعه خطاب به آنان میگوییم: « سروران من! ستایش شما را شماره نتوانم کرد و به آنچه در شأن شماست نتوانم رسید و به اندازه و قدرتان وصف نتوانم گفت.»
امام حسن علیه السلام نه تنها از این خطاب مستثنی نیست بلکه به خصائصی از قبیل« سبط اکبر» بودن نیز برخوردار است. حلم بیپایان، علم فراوان، جود و عبادت، زهد و بلاغت، تواضع و شجاعت آن حضرت، نه دوست بلکه دشمن را به اعتراف و اعجاب واداشته است؛ و فضیلت و افتخار، آن است که دشمن به آن گواهی دهد.
احادیثی از امام حسن مجتبی(ع):
لا أدبَ لِمَن لا عَقْلَ لَهُ
آن را که خرد نیست ، ادب نیست
بحارالانوار : ۷۸ / ۱۱۱ / ۶مَن عَبدَ اللّه َ عَبّدَ اللّه ُ لَهُ کُلَّ شَیءٍ
هر که خدا را بندگى کند خداوند همه اشیاء را بنده او گرداند
تنبیه الخواطر : ۲ / ۱۰۸
عَلِّمِ النّاسَ وتَعَلَّم عِلمَ غَیرِکَ ، فَتَکونَ قَد أتقَنتَ عِلمَکَ وعَلِمتَ ما لَم تَعلَم
به مردم بیاموز و دانش دیگران را فراگیر ، تا دانش خود را استوار کرده و آنچه را که ندانسته اى بدانى
کشف الغمّة : ۲ / ۱۹۷
زمین را بیارایید و ثانیه ها را در عطر شکوفه های عشق بپیچید. هلهله کنید و پای بکوبید که اینک،
یازدهمین فصل کتاب شیعه، با دست های سبز مردی از تبار ملکوت، ورق می خور د.
ولادت امام حسن عسکری(ع) مبارک باد.
دوران امامت امام حسن عسکری(ع) دورانی حساس و متفاوت بود. امام از جوانی تحت نظر خلفای جورِ عباسی قرار داشت تا جایى که از پانزده سالگی و در زمان حیات پدر بزرگوار خویش نیز به زندان برده شد.رسالت خویش را به انجام میرساند و کار امامت را به پیش میبرد. همچنین وظیفهی سنگینِ آماده ساختن شیعیان برای امامت و غیبَت امام زمان، نیز بر عهدهی آن حضرت بود.
امام عسکری علیه السلام :
ما أقبَحَ بِالمُؤمِنِ أن تَکونَ لَهُ رَغبَةٌ تُذِلُّهُ
چه زشت است برای مؤمن که خواسته ای داشته باشد که او را به خواری کشاند
تحف العقول ، ص ۴۸۹ .
مَن لَم یَتَّقِ وُجُوهَ النّاسِ لَم یَتَّقِ اللَّهَ
آن که از مردم پروا نکند ، از خدا نیز پروا نمیکند
بحار الأنوار ، ج ۷۱ ، ص ۳۳۶ .
إیّاکَ و الإذاعَةَ و طَلَبَ الرِّئاسَةِ ، فَإنَّهُما یَدعُوانِ إلَی الهَلَکَةِ
از افشای اسرار و ریاستطلبی بپرهیز که این دو [آدمی را] به هلاکت میکشانند
تحف العقول ، ص ۴۸۷ .
التَّواضُعُ نِعمَةٌ لایُحسَدُ عَلَیها
فروتنی نعمتی است که بر آن حسد نبرند
تحف العقول ، ص ۴۸۹ .
اى خفته همچو گنج، به ویرانه بقیع / پر مى زند کبوتر دل، در هواى تو
در را به روى امت اسلام بسته اند / آن گمرهان که بى خبرند از صفاى تو
کنیه امام " ابوجعفر " بود . مادرش فاطمه دختر امام حسن مجتبی ( ع ) است . بنابراین نسبت آن حضرت از طرف مادر به سبط اکبر حضرت امام حسن ( ع ) و از سوی پدر به امام حسین ( ع ) می رسید . پدرش حضرت سیدالساجدین ، امام زین العابدین ، علی بن الحسین ( ع ) است .
امام محمد باقر (ع) در واقعه جانگداز کربلا همراه پدر و در کنار جدش حضرت سید الشهداء کودکی بود که به چهارمین بهار زندگیش نزدیک می شد .
حضرت امام محمدباقر(ع) در هفتم ذیالحجهی به دست هشام بن عبدالملک اموی در مدینه مسموم گردید و در قبرستان بقیع در کنار امام حسن مجتبی(ع) و امام سجاد(ع) به خاک سپرده شد. آن حضرت به هنگام شهادت، پنجاه وهفت سال داشته و از امامت ایشان، در حدود بیست سال میگذشت. در دوران امامت آن حضرت، فرصتهایى برای نهضت فکری به دست آمده بود که امام باقر(ع) کمال استفاده را در جهت تربیت شاگرد و استحکام و گسترش تشیع و انقلاب فرهنگی نمود. امام باقر(ع) در فرصت کوتاه و مناسبی که به دست آمده بود، یکسره به تعلیم و نشر علوم اسلامی پرداخت و پایههای یک مرکز بزرگ علمی را که مملو از دانشپژوهان برجسته بود، پیریزی کرد. این موقعیت حساس، سرفصل بزرگی در تاریخ تمدن اسلامی گشود و رشد اسلام در دورههای بعد، تاثیر فراوانی از آن پذیرفت.
احادیثی از امام محمد باقر (ع):
تَوَقَّ مُجازَفَةَ الهَوى بِدَلالَةٍ مِنَ العَقلِ
به رهبرىِ خِرد ، از در افتادن در هلاکت به وسیله هواى نفس ، خود را نگه دار
لا شَرَفَ کَبُعدِ الهِمَّةِ
شرافتى چون بلندْ همّتى نیست
لافَضیلَةَ کَالجِهادِ ، ولاجِهادَ کَمُجاهَدَةِ الهَوى
فضیلتى چون جهاد نباشد ، و هیچ جهادى چون پیکار با هواى نفْس نیست.
إنَّ أعجَلَ الطّاعَةِ ثَواباً لَصِلَةُ الرَّحِمِ؛
راستى که زودْ پاداش ترین طاعت ، صله رحم است.
اَلتَّواضُعُ الرِّضا بِالمَجلِسِ دُونَ شَرَفِهِ وأن تُسَلِّمَ عَلى مَن لَقیتَ وأن تَترُکَ المِراءَ وإن کُنتَ مُحِقّاً؛
فروتنى آن است که [انسان] به نشستن در جایى فروتر از شأنش راضى باشد ، و به هر کس برخوردى سلام گویى ، و هر چند بر حق باشى ، کشمکش را رها کنى.
قُولُوا لِلنّاسِ أحسَنَ ما تُحِبّونَ أن یُقالَ لَکُم؛
بهترین چیزى که مى خواهید مردم به شما بگویند ، به آنها بگویید
رَبِّ أَصلِح لِی جَماعَةَ إخوَتی و أخواتی و مُحِبِّیَّ ، فَإنَّ صَلاحَهُم صَلاحِی
خدایا! همه برادران و خواهرانم و دوستدارانم را اصلاح فرما ، که صلاح ایشان صلاح من است
لَوْ أُوتیتُ بِشابٍّ مِنْ شَبابِ الشّیعَةِ لا یَتَفَقَّهُ فِی الدّینِ، لَأَوجَعْتُهُ.
فرمود: اگر جوانى از جوانان شیعه را نزد من بیاورند که به مسائل دین ـ و زندگى ـ آشنا نباشد، او را تنبیه و تأدیب خواهم کرد (تا به دنبال تحصیل مسائل دین برود).